|
"Henry Louis Mencken (Baltimore, Maryland, 12 september 1880 - Baltimore, Maryland, 29 januari 1956) was een Amerikaans journalist en sociaal criticus. Hij staat bekend als een invloedrijke schrijver uit het eerste gedeelte van de 20e eeuw. Mencken werd geboren in Baltimore (in de staat Maryland) als kind van Duits-Amerikaanse ouders. Zijn vader had een sigarenfabriek. In 1899 werd hij verslaggever voor de Baltimore Morning Herald. In 1906 stapte hij over naar de Baltimore Sun. Hij mocht daar een column schrijven, maar kreeg ook redactionele verantwoordelijkheden. In die tijd kreeg hij interesse voor het schrijven van korte verhalen, novelles en watpoëzie. Voor het literaire magazine The Smart Set mocht hij zich vanaf 1908 wagen aan het recenseren van literatuur. Van 1914 tot 1923 was hij redacteur van dit blad. Samen met George Jean Nathan begon hij in 1924 de American Mercury, dat een nationale verspreiding kreeg en op vele studentencampussen gelezen werd. Een hoogtepunt in de geschiedenis van dit blad was Menckens arrestatie in 1926 in Boston bij het venten met een in Boston verboden nummer. Als redacteur werd Mencken bevriend met gerespecteerde schrijvers uit die tijd, zoals F. Scott Fitzgerald en Theodore Dreiser. Begin jaren twintig verbrak hij een langdurige relatie met Marion Bloom, die zich, na zes maanden verpleegster te zijn geweest in de Eerste Wereldoorlog, tot de Christian Science bekeerd bleek te hebben. Als uitgesproken antiklerikaal kon hij dat niet hebben. Op zijn vijftigste trouwde hij, wegens zijn vermeende vrouwenhaat tot verrassing van velen, met Sarah Haardt, een 18 jaar jongere lerares en schrijfster van korte verhalen, die hij al zeven jaar kende. Zij stierf echter al 5 jaar later aan meningitis. Na een beroerte in 1948 moest hij het schrijven opgeven. Zijn spraak was onverstaanbaar geworden, maar het luisteren naar klassieke muziek bood enige vertroosting. Mencken begon zich zorgen te maken over hoe hij na zijn dood herinnerd zou worden. Hij ordende hiertoe zijn na te laten documenten. Hij stierf in 1956. In columns en reportages bestreed Mencken met stilistisch virtuoze spot alle vormen van vulgariteit, corruptie, hypocrisie, godsdienstige kwezelarij, sommige alternatieve geneeswijzen en onderdrukking, maar ook een goedbedoelende wereldverbeteraar als president Woodrow Wilson en in het bijzonder de Amerikaanse obsessie met hetpuritanisme. Niets en niemand werd gespaard. Hij hield er bewust een provocerende stijl op na, die hij beschouwde als effectiever dan de klaagzang. In de roaring twenties bereikte hij hiermee zijn hoogtepunt van invloed en populariteit. In de jaren dertig, toen de Grote Depressie had toegeslagen, wijzigde hij zijn toon niet, maar bleek het publiek er minder voor in de stemming te zijn. Toen wreekte zich dat hij wel goed was in neersabelen, maar weinig deed aan opbouwende kritiek. Hij schreef echter ook een studieus en invloedrijk werk, The American Language (1919), toen Amerika nog maar net een rol op het wereldtoneel was begonnen te spelen. Hierin voorspelde hij dat het Amerikaans-Engels het Britse origineel nog eens zou gaan overvleugelen. Mencken werd onder meer beïnvloed door de schrijvers Ambrose Bierce, Rudyard Kipling, Joseph Conrad, Mark Twain en door de filosoof Friedrich Nietzsche. De Engels-Amerikaanse journalist en radiocommentator Alistair Cooke zei door Mencken beïnvloed te zijn, hoewel die er een totaal niet provocerende stijl op nahield. Hoewel hij beticht werd van elitarisme, racisme en vrouwenhaat, (hij had zich dan ook negatief uitgelaten over Angelsaksen, die zijn eigen ras genoemd zouden kunnen worden, en ook Joden) was in zijn tijd als redacteur bij de Smart Set juist een vrouw de meest gelezen columnist, en waarschuwde hij vroegtijdig tegen de Jodenvervolging in nazi-Duitsland." Bron: Wikipedia
In de Human/Oba live uitzending van 10 april stond centraal: Sebastien Valkenberg met diens boek 'Op denkles'. Hoe wapenen we ons tegen de dooddoeners van de moderne tijd? Hoe te reageren als je gesprekspartner na een lange discussie besluit met 'Ach iedereen heeft zijn eigen waarheid.' Of wat te denken van het aloude 'Er is meer tussen hemel en aarde'? En hij spreekt over anti-rationalisme 1.0 en anti-rationalisme 2.0. 'Op denkles' staat in de traditie van Gustave Flauberts 'Catalogue des opinions chic' en Karel van het Reves 'Uren met Henk Broekhuis'.In 'Op denkles' beschrijft filosoof Sebastien Valkenberg hoe we ons kunnen wapenen tegen dooddoeners als 'Ieder heeft z'n eigen waarheid'. Een ergere anticlimax is tijdens discussies nauwelijks denkbaar. ( Holle kreten, pasklare ideeën en modieuze denkbeelden komen voort uit slordig denkwerk. In 'Op denkles' laat Valkenberg zien waar het misgaat en hoe we zulke uitglijders kunnen voorkomen. Daarbij put hij uit de filosofie: het 'scheermes van Ockham', het evidentiebeginsel, de naturalistische drogreden. 2500 jaar filosofie heeft een goed gevulde gereedschapskist opgeleverd.bron: filosofie.nl) Kijk en luister hier: http://www.obalive.nl/default.aspx?lIntEntityId=2563  In Oba live ging Theodor Holman in gesprek met Chris van der Heijden over filosoof-schrijver Albert Camus. Over rebellie en humanisme. "Loop niet achter me aan, ik zal misschien niet leiden. Loop niet voor me uit, ik zal misschien niet volgen. Loop gewoon naast me en wees mijn vriend.” “Ne marche pas devant moi, je ne suivrais pas. Ne marche pas derrière moi, je ne dirigerais pas. Marche simplement prés de moi, et sois mon ami.” OBA live: http://www.obalive.nl/default.aspx?lIntEntityId=256  Het overlijden van de Belgische politicus Steve Stevaert heeft in de Vlaamse media geleid tot de publicatie van een grote hoeveelheid artikelen over zelfdoding/zelfmoord. Welke positie daar tegenover in te nemen. Moeten of kunnen innemen.
Ik zet twee contrasterende opinies tegenover elkaar. De eerste is geschreven door journalist Klaas Cobbaut: ‘Zelfmoord is geen laatste wilsbeschikking. De mythe van het vrije ik' (http://www.nieuws.be/nieuws/Zelfmoord_is_geen_laatste_wilsbeschikking_63d27246.aspx) De kern van zijn betoog zit in de volgende alinea’s: Volgens Cobbaut is er iets aan de hand met het ‘zelf’ van de persoon die het leven beëindigt waardoor van vrije keuze nimmer sprake kan zijn: “Een 'beslissing' veronderstelt het doordacht afwegen van verschillende opties, pro's en contra's tegen elkaar uitspelen, eventueel te rade gaan bij enkele vrienden, gevolgen inschatten en dan een keuze maken. Zo werkt het suïcidale proces niet.” Ofwel iemand die zichzelf dood, de hand aan zichzelf slaat, heeft zichzelf helemaal niet in de hand. Dus: “Het is fout om zelfdoding te zien als een vrije keuze, maar het is ook gevaarlijk. Als zelfdoding inderdaad een vrije keuze is, dan is het makkelijk om zelfmoordenaars ook te beschouwen als egoïsten, als lafaards of als schuldigen. En waarom zouden we mensen met zelfmoordgedachten eigenlijk ondersteunen, waarom zouden we onze helpende hand reiken, als het uiteindelijk een kwestie van vrije wilsbeschikking is? Dit moeten we in Vlaanderen dringend beseffen: al wie kampt met zelfmoordgedachten is iemand die onze hulp nodig heeft, iemand die het (even) niet meer aan kan.” Cobbaut ziet zichzelf ook als ervaringsdeskundige: “Niemand die ooit zelfmoord heeft gepleegd wou ook echt sterven: het gaat om mensen die wel wilden leven, maar niet meer konden zien hoe dat voor hen zou kunnen lukken.” Het staat er echt! De tweede opinie is afkomstig van journalist Dirk Draulans: 'Het stigma dat op zelfdoding gekleefd wordt, werkt verstikkend' (http://www.knack.be/nieuws/gezondheid/het-stigma-dat-op-zelfdoding-gekleefd-wordt-werkt-verstikkend/article-opinion-559759.html) De kern van diens betoog eveneens in alinea’s: Draulans stelt als realist: “De bioloog in mij zegt dan: de dood hoort bij het leven. Er is geen enkele andere diersoort die zo'n drama van de dood maakt, een nefast neveneffect van de ontwikkeling van ons bewustzijn. We kunnen niet zelf beslissen of we geboren willen worden, laat staan in welke omstandigheden, dus waarom zouden we dan niet zelf mogen beslissen dat het niet langer hoeft?” En generaliserend: “Misschien zijn wij zo bang voor de dood geworden, omdat we beseffen dat er geen alternatief is. We moeten het nu doen, en goed doen, want we krijgen geen tweede kans. Opstaan uit de doden is weinigen gegeven. Maar impliceert dit inzicht dat mensen die menen dat ze niet goed bezig zijn, niet de beslissing mogen nemen dat het niet meer hoeft? Ik denk het niet.” Dat is een vraag naar autoriteit en naar autonomie: wie heeft het laatste woord over het eigen leven, "over mijn leven"? “Dit moet niet gelezen worden als een pleidooi voor zelfdoding of euthanasie, wel voor begrip voor mensen die vinden dat het niet langer hoeft, en die daarvoor geen verwijten moeten krijgen, zelfs niet onderhuids.” Acceptatie, en laat het eigen oordeel (of beter: de veroordeling) eerst maar eens thuis. Het contrast tussen beide journalisten kan niet groter zijn. Cobbaut zegt: Nee, hulp, behandelen. Draulans zegt: Tja, het is de menselijke natuur dat de stap uit het leven genomen kan worden, zeker ook na over- en afwegingen. Nu kan ikzelf makkelijk zeggen, na vele honderden gesprekken in bijna 11 jaar met mensen die hun eigen levenseinde overdenken, die Cobbaut simplificeert, persifleert. En ik kan zeggen: die Draulans raakt en benoemt punten die de complexiteit aanstippen. Maar... wat denkt u zelf? |
Wat denk jezelf?"Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourselves can free our minds...", zingt Bob Marley. Hoe makkelijk is het om in te voegen, om aan te sluiten, om mee te buigen met al hetgeen anderen bedacht hebben en als waarheid zien. Deze blog wil het vanzelfsprekende uitdagen met prikkelende opinies. Het vanzelfsprekende of het gemakzuchtige in je denken op levensbeschouwelijk, politiek, ethisch gebied. Dit komt de kwaliteit van denken en besluitvorming ten goede. Archieven
Juni 2019
Categorieën |
RSS-feed