(THE SOUND OF) CLASSICAL INDIVIDUALISM

Ik benoem mijzelf wel eens als 'classical individualist'. Wat bedoel ik daar mee?"
Lees hieronder, in het Engels (en losjes in het Nederlands vertaald) van de persoon die term geduid heeft, filosoof Tibor Machan (1939-2016).

“The human essence is the true individuality of man.  
There is an inescapable individuality to human nature. It is by their own particular initiative, circumscribed by their family backgrounds, traditions, habits, customs, environment, opportunities, climate, and so forth, that people must confront living their lives. So they must implement or establish their individuality every moment of their lives.
This also points up to the social nature of human life – being thinking animals implies that their flourishing is interwoven with their fellows. They will learn from them, find enjoyment and love from them, trade and play with them, and carry on all the most exciting aspects of their humanity with them.
Classical individualism places before us certain stable (enough) principles of community life that are necessary for us to even embark upon a morally indepent, peaceful, and productive social existence. This aspect of the social moral nature of human life is a result of both one’s humanity and one’s inherent individuality as the author of one’s moral character and conduct.
It is wrong to confuse conduct one should have engaged in of one’s own free will with regimented behavior imposed by some planning authority, politburo or regulatory agency. There is, in short, no such thing as coerced morally right conduct.”

"De menselijke essentie is de onmiskenbare individualiteit van de mens. De menselijke natuur kent een onontkoombare individualiteit. Het is door het eigen particuliereinitiatief, dat mede bepaald is door familiale achtergronden, tradities, gewoonten, gebruiken, sociaal milieu, kansen, klimaat, enzovoort, dat mensen hun leven het hoofd moeten bieden. Zij dienen dus hun individualiteit op ieder levensmoment aan te wenden en tot stand te brengen.
Dit wijst eveneens op het sociale karakter van menselijk leven – denkende dieren zijn, impliceert dat het als mensen kunnen floreren verweven is met het leven van hun naasten. Zij zullen van hen leren, genot en liefde bij hen vinden, handel drijven en met hen spelen, en allerlei enerverende aspecten die het mens-zijn kent met hen aangaan.
Het klassieke individualisme geeft ons een aantal voldoende stabiele principes voor gemeenschapslevendie noodzakelijk voor ons zijn om een moreel onafhankelijk, vreedzaam en productief sociaal bestaan te leiden. Dit aspect van de sociale morele aard van het menselijk leven is een gevolg van zowel iemands humaniteit als diens inherente individualiteit waardoor hij auteur kan zijn van het eigen morele karakter en het eigen gedrag.
Het is niet juist om gedrag waartoe men uit vrije wil toe zou moeten komen, te verwarren met gedrag dat door één of andere autoriteit, politbureau of regelgevend agentschap afgedwongen is. Er is kort gezegd niet zoiets als opgelegd juist moreel gedrag."

Bron:
Tibor R. Machan: ‘Classical individualism – The supreme importance of each human being’, Routledge, 1998, p. 8-11 

“The natural rights doctrine, as developed from John Locke and subsequently by libertarian political theorist, accomplishes the conceptualization of justice along normative individualist lines. It does this by identifying the nature of each human being as that of an individual capable of rational choice and requiring the utilization of reason for virtually any significant task in the guidance of his or her life. This, in turn, requires the kind of political community for human beings in which their human individuality may flourish properly; that is a community that upholds each (adult) person’s sovereignty. This is accomplished by means of implementation of the doctrine of natural individual human rights starting with the right to life and all that this implies: the rights to liberty, property and the pursuit of happiness, as well as more subsidiary or special rights, such as the right to freedom of expression, association and religious worship. Justice in such a political society is conceived as strict adherence to public policies guided, firstly, by the goal of protecting individual rights and, secondly, by the process of not violating those rights even as they are being protected. 

Qualitative or classical individualism locates individual responsibilty at the heart of human nature, namely in free choice – a fundamental capacity of rational beings. This also locates the ultimate standard for morally good conduct: namely human rationality or, as Aristotle called it, right reason. In plain terms, this means that the highest virtue for human beings is to initiate clear thinking about their lives in this world, to guide their actions towards success in life by careful consideration of their lives. In turn, the natural rights doctrine initially placed on record by John Locke goes on to generate from these foundations a conception of political virtue – justice – although John Locke himself did not quite achieve that mission.
​
Political and legal justice within this framework requires that for each person some ‘moral space’, or sphere of exclusive jurisdiction, be secured within the legal system. Within this exclusive, though within the general theory indeterminately ‘sized’, sphere he or she is able to excercise moral choice. Since moral choice is just that, choice – and not, as in the mechanistic framework of economic science, merely a selection process that may be quite automatic, in the way that computers make selections given their built-in programs – there is no guarantee that it will turn out right. Thus a just system cannot be utopiaor guarantee perfection. It can merely make virtue legally of institutionally possible for members of a community. That, as well as the infinite diversity of objective human excellences, explains why the free marketplace gives the appearance of being neutral with respect tot he issue of justice. In a free market many decisions may not turn out to be morally proper yet may not be prohibited.”

"De doctrine van natuurlijke rechten, zoals die ontwikkeld is door John Locke en later door libertarisch georiënteerde politieke theoretici, bewerkstelligt de conceptualisatie van rechtvaardigheid langs normatief individualistische lijnen. Zij doet dit door de mens te zien als het individu dat van nature in staat is tot het maken van rationele keuzes en dat zich door zijn verstand laat leiden bij vrijwel iedere belangrijke taak in zijn leven. Dit vereist een politieke gemeenschap waarin de menselijke individualiteit naar behoren kan floreren; een gemeenschap die de soevereiniteit van iedere volwassene hoog houdt en die de doctrine van natuurlijke, individuele mensenrechten aanvaardt. Het recht op leven primeert, met alles wat dit recht impliceert: de rechten op vrijheid, eigendom en het nastreven van geluk, evenals meer subsidiaire of bijzondere rechten zoals het recht op vrijheid van meningsuiting, van vereniging en religieuze aanbidding. Rechtvaardigheid in zo’n politieke gemeenschap is op te vatten als strikte toewijding  aan openbaar beleid dat er op gericht is om ten eerste de individuele rechten te beschermen, en ten tweede door het niet schenden van die rechten indien die rechten zelf beschermd worden. 
​
Kwalitatief of klassiek individualisme lokaliseert individuele verantwoordelijkheid in het hart van de menselijke natuur, namelijk in de vrije keuze – een fundamenteel vermogen van rationele wezens. Daar wordt ook de ultieme standaard voor moreel goed handelen gelokaliseerd: namelijk de menselijke rationaliteit of, zoals Aristoteles het noemde, phronesis (morele verstandigheid). Voor mensen is helder denken over hun leven in deze wereld de hoogste deugd, en zorgvuldig overwegen de leidraad tot succesvol handelen. De doctrine van natuurlijke rechten, die in eerste instantie op de kaart is gezet door John Locke, gaat vanuit dit fundament over de ontwikkeling van de politieke deugd –rechtvaardigheid– hoewel John Locke zelf deze missie niet geheel heeft weten te voltooien.

Politieke en juridische rechtvaardigheid vereist binnen dit kader dat er voor iedere persoon ‘moreleruimte’ of een gebied van exclusieve jurisdictie wordt veiliggesteld binnen het rechtssysteem. Binnen deze exclusieve, maar binnen de algemene theorie onbepaald ‘afgemeten’ ruimte, is hij of zij in staat is morele keuzes te maken. Aangezien morele keuze slechts dat is: keuze –en niet zoals in het mechanistischeraamwerk van de economische wetenschap een selectieproces dat vrijwel automatisch kan werken, op eenzelfde wijze waarop computers selecteren volgens ingebouwde programma’s– is er geen garantie dathet juiste zal geschieden. Een rechtvaardig systeem kan dus geen utopie zijn, of perfectie garanderen. Het kan er slechts voor zorg dragen dat deugdelijk handelen juridisch en institutioneel mogelijk is voor leden binnen een gemeenschap. Dat verklaart waarom, naast de oneindige verscheidenheid aan objectief menselijke voortreffelijkheden, de vrije markt een neutrale aanblik biedt in relatie tot rechtvaardigheid. In een vrije markt kunnen veel beslissingen dan wel niet moreel juist zijn, maar daarom mogen ze nog niet worden verboden."

Bron:
Tibor R. Machan ‘Capitalism and individualism – Reframing the argument fort he free society’, Cybereditions, (1990) 2000, p. 83-84